Η Ε.Ε. δεν είναι το σπίτι των λαών...

Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα για το ζήτημα της εξεταστικής...

   Τι συνέβη στην τελευταία Γενική Συνέλευση Τμήματος; Τι ειπώθηκε; Τι θα γίνει τελικά; Για ποιο λόγο σε τελική ανάλυση να αφορά έναν φοιτητή τι μπορεί να λέγεται/αποφασίζεται σε μια ΓΣΤ; Μα γιατί προφανώς, μέσω αυτής οι καθηγητές , παίρνουν αποφάσεις για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη σχολή και άρα αποφάσεις που θα επηρεάσουν σε μικρό η μεγαλύτερο βαθμό και την καθημερινότητα των φοιτητών. Ζητήματα όπως η χρηματοδότηση του τμήματος (και η διαχείριση αυτών των χρημάτων), αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, η εξεταστική…
   Εξεταστική; Λέξη κλειδί! Τι γίνεται τελικά με την εξεταστική; Ακούμε πολλά, από καθηγητές, συμφοιτητές μας, από την μία η την άλλη παράταξη σχετικά με τις ερχόμενες εξεταστικές, πότε ξεκινάμε, πότε τελειώνουμε, πότε θα τελειώσουμε το καλοκαίρι κλπ. Τι ισχύει και τελικά τι αποφασίστηκε στην τελευταία ΓΣΤ σχετικά με αυτό το ζήτημα; Η μάλλον τι δεν αποφασίστηκε θα προσθέταμε εμείς… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
   Η ιστορία ξεκινάει πριν από περίπου 5 εβδομάδες όταν ένα πρωί τυχαία μάθαμε, γιατί πλέον οι φοιτητές δεν ενημερώνονται από πουθενά για την διεξαγωγή ΓΣΤ (σε αντίθεση με άλλα τμήματα όπου όλοι οι φοιτητές ενημερώνονται μέσω μέιλ(!!) από τον πρόεδρο της σχολής ), ότι σε μερικά λεπτά ξεκινούσε Συνέλευση Τμήματος. Σε εκείνη την διαδικασία, μετά από πολλές διαβουλεύσεις καταφέραμε να επιτραπεί η είσοδος σε παραπάνω από έναν φοιτητή. Εκεί -μεταξύ άλλων- ακούσαμε ότι οι ερχόμενες εξεταστικές θα είναι διάρκειας 2 εβδομάδων γιατί «ο χρόνος μας πιέζει» λόγω «της κατάστασης με την απεργία και τις καταλήψεις». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια τέτοια εξέλιξη δε μας εξέπληξε, γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο αντιδραστικό και εκδικητικό πολλές φορές είναι το τμήμα μας απέναντι σε αγώνες που ξεσπούν μέσα στο πανεπιστήμιο. Όταν το φαρμακευτικό λειτουργεί σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή επιχειρηματικοποιημένης έρευνας, μια απεργία ή ένας αγώνας ενάντια στην περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αγώνας για δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, ή μία κατάληψη που εμποδίζει αυτή την «ομαλή λειτουργία» της απρόσκοπτης έρευνας για συγκεκριμένες επιχειρήσεις, είναι λογικό να ενοχλεί κάποιους. Για να επιστρέψουμε όμως στο ζήτημα της εξεταστικής, εμείς αναγνωρίσαμε εξαρχής το αυτονόητο, ότι δηλαδή εξεταστικές fast track, σε μη βιώσιμους ρυθμούς (ακόμα και διπλές), ουσιαστικά ισοδυναμούν με χαμένα εξάμηνα εφόσον οι φοιτητές μπορεί να διδάσκονται την ύλη, αλλά με τέτοια χρονικά όρια είναι πρακτικά αδύνατο να μπορέσουν να ανταποκριθούν επιτυχώς στις εξετάσεις. Παράλληλα γνωρίζοντας ότι αυτή η κατάσταση θα ευνοούσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα παπαγαλάκια που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι αγώνες βλάπτουν –βλέπε ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, μερίδα Μεγαλοκαθηγητών , Πρετεντέρη, Τρέμη κλπ- αποφασίσαμε να προτείνουμε τη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης με σκοπό ο Σύλλογος να συζητήσει, να διαμορφώσει και να πάει να επιβάλει ένα βιώσιμο πρόγραμμα εξεταστικής και άλλες ανάγκες του όπως το να παίρνουμε όλα τα συγγράμματα κλπ. Ενημερωτικά να πούμε ότι άλλοι Σύλλογοι όπως οι Φ.Σ. Φυσικού, Βιολογικού, Μαθηματικού μέσω γενικών συνελεύσεων κατάφεραν να επιβάλλουν βιώσιμες εξεταστικές 3 εβδομάδων τουλάχιστον , παρόλο που αυτό φαινόταν εξαρχής αδύνατο –κατά τους καθηγητές τους- λόγω των καταλήψεων διαρκείας στις οποίες οι Σύλλογοι είχαν προχωρήσει…
   Και κάπου εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου… Την πρόταση μας για διεξαγωγή ΓΣ δεν υπέγραψε καμία εκ των ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, ΑΡΕΝ (δεν προσήλθε). Οι λόγοι; α) ότι η Παρασκευή (η μοναδική μέρα που δεν υπάρχουν εργαστήρια μαθημάτων κορμού) δεν είναι καλή μέρα (ΠΚΣ,ΠΑΣΠ) και να γίνει άλλη (ενώ ο χρόνος πίεζε ασφυκτικά) και β) ότι «εμείς δεν υπογράφουμε για συνέλευση όταν γίνονται μαθήματα» ενώ παράλληλα «διαφωνούμε με το να ζητήσουμε ένα νεκρό 3ωρο μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα για να γίνονται ΓΣ» από την πάντα-δίπλα-στον-φοιτητή ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις αποφασίσαμε να μαζέψουμε υπογραφές που να απαιτούν την διενέργεια γενικής συνέλευσης, ενημερώνοντας παράλληλα τους συμφοιτητές μας για ποιο λόγο υπογράφουν, τι θα συζητηθεί ,τι προτάσεις για την εξεταστική επεξεργαζόμασταν κλπ. Οι περίπου 120 υπογραφές που μαζέυτηκαν δε θεωρήθηκαν ικανός αριθμός για να τις δεχτούν στα σοβαρά οι καθεστωτικές δυνάμεις με αποτέλεσμα να μην υπογράψουν ξανά για την διεξαγωγή ΓΣ, υπονομεύοντας και απονομιμοποιώντας την υπόγεια… Η συνέλευση έτσι δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη απαρτία (πολλοί άκουγαν δεξιά και αριστερά ότι δεν έχουμε συνέλευση) με αποτέλεσμα τελικά 50 άτομα περίπου στο τέλος να πάμε στον Πρόεδρο της σχολής Λ.Σκαλτσούνη και να ζητήσουμε έστω να γίνει συνέλευση τμήματος άμεσα, στην οποία να καταθέσουμε τις προτάσεις μας με απόφαση Συλλόγου.
   Οι εβδομάδες πέρασαν, οι επόμενες συνελεύσεις δεν συγκέντρωσαν την απαιτούμενη απαρτία με αποτέλεσμα την ύστατη ώρα, ως Διοικητικό Συμβούλιο να αποφασίσουμε να καταθέσουμε πρόταση για παράταση των εξεταστικών για μία επιπλέον εβδομάδα, ως το ελάχιστο αίτημα που κάλυπτε τις ανάγκες του συνόλου των φοιτητών. Εκεί βέβαια η πάντα-δίπλα-στον-φοιτητή ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποφάσισε να πετάξει τον κυβερνητικό μανδύα και να δείξει τον "κινηματικό" χαρακτήρα της λέγοντας ότι έπρεπε να γίνει… συνέλευση για αυτό το ζήτημα (εδώ γελάμε) και ότι εφόσον δεν έγινε, καταθέτει πρόταση για την εξεταστική (με παραδόσεις μαθημάτων τα Σάββατα) χωρίς να υπογράφει την πρόταση του διοικητικού συμβουλίου. Οι φοιτητικές εκλογές βλέπετε πλησιάζουν και κάπως πρέπει να φανεί στο Σύλλογο ότι δυνάμεις όπως η ΠΑΣΠ και ΔΑΠ κάτι κάνουν για τις ανάγκες του φοιτητή.
   Το τελευταίο(προς το παρόν) κεφάλαιο του έργου παίχτηκε μέσα στην τελευταία ΓΣΤ, όπου ενώ κατατέθηκε η πρόταση από το ΔΣ των φοιτητών, κατατέθηκε ακόμα μία πρόταση με υπογραφές από την ΔΑΠ. Αυτό από μόνο του αποτέλεσε αντικείμενο χλευασμού από τους ήδη-πάντα αρνητικά προδιαθετιμένους καθηγητές. Ήταν λογικό ότι εξ αρχής, χωρίς μια ενιαία πρόταση του φοιτητικού συλλόγου (έστω και μέσω ΔΣ) θα ήταν δυσκολότερο να κατακτηθεί η οποιαδήποτε νίκη μέσα εκεί. Χαρακτηριστική επίσης και η στάση μελών της ΔΑΠ που αντί να τοποθετηθούν υπέρ της πρότασης του φοιτητικού συλλόγου (στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου είναι μέλη) , μονοπώλησαν αρχικά την κουβέντα αναλύοντας την δικιά τους πρόταση αντιλαμβανόμενοι προφανώς την ΓΣΤ ως μια διαδικασία που οι φοιτητές παρεμβαίνουν για να καρπωθούν πολιτικό όφελος και όχι για να διεκδικήσουν αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν… Από την άλλη πατώντας και στο ότι δεν υπήρχε μια ενιαία πρόταση από τον Σύλλογό μας, μεγάλο κομμάτι καθηγητών αρνήθηκε να συζητήσει έστω παράταση της εξεταστικής, με επιχειρήματα όπως «δεν θέλω να κάνω μάθημα μια εβδομάδα παραπάνω για να δώσετε εξεταστική», «κάνατε κατάληψη, ας το σκεφτόσασταν τότε» ενώ ακόμη κι όταν επισημάναμε την υπεύθυνη στάση του Φ.Συλλόγου μας και την απόφαση του σωματείου των διοικητικών υπαλλήλων για απεργία, για τις σπουδές όλων μας, απάντησαν ότι εκείνοι διαφωνούσαν με την απεργία και άρχισαν να αποχωρούν μαζικά, καθώς μας δέχτηκαν στην αίθουσα 10 λεπτά πριν από την τέλεση του αγιασμού (τυχαία πάντα).
   Κλείνοντας, και επειδή μας έχει γίνει αντιληπτή στους διαδρόμους της σχολής και όχι μόνο (προνομιακό πεδίο πολιτικής ζύμωσης για ορισμένες δυνάμεις ήταν παραδοσιακά το facebook και το twitter) μια προσπάθεια συκοφάντισης της Ε.Α.Α.Κ και του σχήματός μας λόγω αυτού του γεγονότος με ατάκες όπως «κλασσικά, τραμπούκισαν οι EAAKίτες τους καθηγητές και γιαυτό δεν πέρασε η πρόταση μας» και άλλα τέτοια λασπώδη σχόλια, έχουμε να δηλώσουμε το εξής: Αν τραμπούκος είσαι όταν πολεμάς τον ατομικό δρόμο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό αντιπαραβάλλοντας τις συλλογικές διαδικασίες και τον μαζικό οργανωμένο αγώνα, αν τραμπούκος είσαι επειδή δεν συνδιαλέγεσαι με το μπλοκ των μεγαλοκαθηγητάδων και των επιχειρήσεων αλλά αντίθετα σηκώνεις ανάστημα απέναντι τους διεκδικώντας από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα συλλογικά, αν τραμπούκος είσαι επειδή δε λες τα πράγματα είναι έτσι και δεν αλλάζουν , αλλά ότι το ζήτημα είναι να αλλάξουμε τον κόσμο, τότε ΝΑΙ είμαστε «τραμπούκοι» και είμαστε περήφανοι γιαυτό!Ως συμπέρασμα για εμάς και όχι μόνο,απ’ όσο χρόνο δαπανήσαμε για το αυτονόητο αίτημα να έχουμε εξεταστική 3 εβδομάδων,βγαίνει το εξής: διεκδικούμε το χρόνο που μας είναι αναγκαίος για τις σπουδές μας, για διαφορετικούς λόγους από άλλες πολιτικές δυνάμεις του Συλλόγου .Πάντα θα παλεύουμε και θα διεκδικούμε σαν κομμάτι των φοιτητών του Συλλόγου μας.Όσοι παρεμπόδισαν το να συζητήσουμε ως Σύλλογος,θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να μιλούν εκ μέρους όλων ημών. Μόνο ο Σύλλογός μας μπορεί να καταφέρει πραγματικά από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο και καμία πολιτική δύναμη που δρα έξω ή εναντίον του.
Ενάντια στον ατομικό-κανιβαλικό δρόμο, την συνδιαλλαγή και τα κομπρεμί με τους καθηγητές , για την επιβολή των αναγκών μας (μικρών-μεγάλων) με όλη την εξουσία στις Γενικές μας συνελεύσεις!

Μπορούμε να μένουμε αδρανείς;

Συνέλευση..;Μπα,έχω διάβασμα..Δεν καταφέρνουμε τίποτα έτσι..Εκεί τσακώνονται μόνο, μεταξύ τους!

   Όλοι ασφαλώς, θυμόμαστε τη μέρα που γίναμε επίσημα φοιτητές της Φαρμακευτικής. Εκείνη τη μέρα όμως δεν αποκτήσαμε μόνο τη δυνατότητα να παρακολουθούμε μαθήματα και εργαστήρια και να διαβάζουμε, ώστε να πάρουμε το πτυχίο μας και στη συνέχεια να ασκήσουμε το επάγγελμά μας όπως εμείς θελήσουμε. Εκείνη τη μέρα αποκτήσαμε, επίσης, τη δυνατότητα να είμαστε μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου Φαρμακευτικής. Τι πάει να πει όμως το να είσαι ένα μέλος και πόσο μάλλον ένα ενεργό μέλος του Φοιτητικού σου συλλόγου ;
    Ας δούμε αρχικά τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος: είναι το συλλογικό όργανο με το οποίο οι φοιτητές διεκδικούν και υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους μέσω των αποφάσεων που λαμβάνουν μέσα από τα όργανα του συλλόγου. Τα όργανα αυτά όπως γνωρίζουμε είναι η Γενική Συνέλευση (που είναι και το ανώτερο όργανο του συλλόγου) και το Διοικητικό Συμβούλιο. Γιατί όμως η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο όργανο του συλλόγου και γιατί ως ΕΑΑΚ έχουμε την πάγια θέση «Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις» ; Γιατί είναι μία διαδικασία αμεσοδημοκρατική, οργανωμένη από τα κάτω. Είναι δηλαδή μία διαδικασία που δίνει τη δυνατότητα σε όλα τα μέλη του συλλόγου να τοποθετηθούν, να συζητήσουν, να πάρουν απόφαση να σχεδιάσουν τις δράσεις τους για το επόμενο διάστημα που αφορούν ζητήματα της σχολής τους, του Πανεπιστημίου και όλης της κοινωνίας, γενικότερα. Η απόφαση μίας Γενικής συνέλευσης είναι το πολιτικό εκείνο πλαίσιο που έχει ψηφιστεί από την πλειοψηφία των μελών του φοιτητικού συλλόγου που παρακολούθησαν τη διαδικασία. Η διαδικασία αυτή δεν έχει καμία σχέση με το Δ.Σ στο οποίο συμμετέχουν 7 «εκπρόσωποι» του Συλλόγου ανάλογα με τα αποτελέσματα στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές, στην ουσία οι 7 «πεφωτισμένοι» που αναλαμβάνουν να αντιπροσωπεύσουν έναν ολόκληρο Σύλλογο. Η Γενική Συνέλευση που θέλουμε,που θα μας οδηγήσει σε αποτελεσματική δράση του Συλλόγου, δεν είναι όργανο μόνο των φοιτητών που συμμετέχουν σε σχήματα ή παρατάξεις, δεν διεξάγονται μόνο σε κινηματικές περιόδους,είναι μαζικές και υπόθεση όλων μας.
    Είναι πραγματικό γεγονός το ότι ο σύλλογος μας έχει να συνεδριάσει περίπου δύο μήνες. Αυτό από τη μία μεριά οφείλεται στις λογικές οι οποίες τόσα χρόνια μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους καλλιεργούν τη λογική της διεκδίκησης δικαιωμάτων των φοιτητών μέσα από τα ρουσφέτια και τις διαπραγματεύσεις με καθηγητές και κυβερνήσεις και απονομιμοποιούν αγώνες ολόκληρων φοιτητικών συλλόγων και σωματείων εργαζομένων π.χ.με τη δικαιολογία των χαμένων εξεταστικών και χαμένων εξαμήνων. Από την άλλη τόσο η δυσμενής οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας πλέον των φοιτητών (αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης, της Ε.Ε, του κεφαλαίου που οδηγούν όλο και περισσότερο κόσμο στην εξαθλίωση) όσο και το όλο και πιο εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών μας, ωθούν όλο και περισσότερους από εμάς να απαξιώνουμε τα συλλογικά μας όργανα και να απέχουμε από αυτά.
    Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη αποχή από τις Γενικές Συνελεύσεις,η ακύρωση των συνεδριάσεών μας αυτόματα αναιρεί και τη σημασία του καθενός μας να είναι μέλος του φοιτητικού του συλλόγου. Γιατί η πραγματική σημασία ενός ενεργού μέλους του είναι να διεκδικεί τα δικαιώματα που του στερούνται, να υπερασπίζεται τα κεκτημένα που με αγώνες έχουν κατακτήσει οι προηγούμενες γενιές φοιτητών, να αγωνίζεται με το συνάδελφό του ενάντια στην εξαθλίωση που του επιβάλλουν. Και αν ακόμα δεν πιστεύουμε τη δύναμη του συλλογικού αγώνα ας αναλογιστούμε το ότι οι φοιτητές μέσα από αγωνιστικές Γενικές Συνελεύσεις μπόρεσαν από τη στιγμή που εδραιώθηκε η έννοια του συλλόγου μέχρι και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν να καταφέρουν από μικρές υλικές μέχρι μεγάλες κατακτήσεις.Οι φοιτητές τόσα χρόνια βρίσκονται σε κάθε αγώνα,πλάι στους εργαζόμενους,σε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη για την ανατροπή της συνολικής επίθεσης που εξαπολύει απέναντι στην κοινωνία η κυβέρνηση με τις ευλογίες της ΕΕ. Από το να διεκδικήσουν δηλαδή, αναλώσιμα, συγγράμματα που είχαν κοπεί, βιώσιμα προγράμματα εξαμήνου και εξεταστικής, δωρεάν σίτιση και στέγαση, μέχρι και να μπλοκάρουν αντιδραστικούς νόμους.Από την εποχή του Αρσένη και της Γιαννάκου,μέχρι της Διαμαντοπούλου και του Αρβανιτόπουλου οι προσπάθειές τους να διαλύσουν τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευσης μας βρήκαν απέναντί τους!
    Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτό το διάστημα στο οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν συνεδριάζουν, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην παιδεία, στην υγεία και στην κοινωνία γενικότερα δεν έχουν σταματήσει, τουναντίον.Εξακολουθούμε να βλέπουμε τα προβλήματα της διαθεσιμότητας των διοικητικών,και σε λίγο θα βλέπουμε τα αποτελέσματα των απολύσεών τους,και της..επαναπρόσληψής τους με ακόμη χειρότερες σχέσεις εργασίας.Η εξεταστική μας εκδικητικά μειώθηκε και ο Σύλλογός μας δεν είχε τοποθέτηση συνολικά πάνω σε αυτό.Στις εστίες πετούν έκω συναδέλφους μας και βάζουν κριτήριο σε ανέργους συμφοιτητές μας να μην μπορούν να σιτίζονται δωρεάν! Ο πρότυπος οργανισμός ΑΕΙ έρχεται να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στα Πανεπιστήμια σύμφωνος με τις κατευθύνσεις για επιβολή διδάκτρων σε προπτυχιακούς φοιτητές, την επιβολή κριτηρίων σε σίτιση και στέγαση, την καθιέρωση φοιτητικών δανείων. Επίσης ο οργανισμός αυτός προβλέπει την υποβάθμιση του γνωστικού αντικειμένου και τη διάσπασή του σε κύκλους σπουδών, καθώς και τη διαχείρηση των πόρων του Πανεπιστημίου από εταιρίες και ιδιώτες. Ταυτόχρονα στον τομέα της υγείας με το νέο νομοσχέδιο τίθενται σε διαθεσιμότητα μεγάλο μέρος του ιατρικού και διοικητικού προσωπικού των νοσοκομείων και προωθείται η πλήρης κατάργηση των δημόσιων δομών περίθαλψης και η μόνιμη εγκαθίδρυση των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων.
Για όλα αυτά λοιπόν που έρχονται να καταβαραθρώσουν ακόμα περισσότερο τον ήδη πληττόμενο λαό, θεωρούμε απαραίτητο ότι ο σύλλογος πρέπει να συνεδριάσει άμεσα. Είναι αναγκαίο να τοποθετηθεί και να αποφασίσει πάνω στο πως θα οργανωθεί και θα αντιπαλέψει την επίθεση που δέχεται από τη βάρβαρη αυτή πολιτική της εξαθλίωσης όπως κάνουν μέχρι και σήμερα οι γιατροί του Ε.Ο.Π.Π.Υ., όπως έκαναν το προηγούμενο διάστημα οι διοικητικοί υπάλληλοι, όπως έκαναν τόσα χρόνια οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι για να κατακτήσουν όλα αυτά που θέλουν τώρα να μας πάρουν πίσω η κυβέρνηση και οι ολοκληρωτικοί μηχανισμοί όπως αυτός της Ε.Ε.
Γιατί οι συλλογικοί αγώνες για την ανατροπή τους δεν είναι απλά ακόμα άλλη μία λύση, είναι η μόνη λύση.

“Η λιτότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία”

(ή αλλιώς drug wars...)



   Μεγάλη κουβέντα γίνεται τελευταία γύρω από το ζήτημα της τροπολογίας του Αδώνιδος Γεωργιάδη για τα γενόσημα. Σύμφωνα με αυτή, μειώνεται η τιμή κάποιων γενοσήμων φαρμάκων, ενώ παράλληλα καμία μείωση δε γίνεται στα πρωτότυπα φάρμακα. Φαινομενικά, εδώ έχουμε φιλολαϊκό μέτρο. Αλλά, φιλολαϊκό μέτρο ο Γεωργιάδης; Που κλείνει νοσοκομεία; Που απολύει γιατρούς; Που βγαίνει σε κοσμικές εκδηλώσεις και μιλά για ιδιωτικά πανεπιστήμια; Κάτι βρωμάει εδώ. Ας δούμε τι.
   Κατ’ αρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε κάποιους όρους. Όταν ένα φάρμακο κυκλοφορεί για πρώτη φορά, η φαρμακευτική εταιρεία που το βγάζει στην αγορά κατοχυρώνει την «πατέντα», τουτέστιν το δικαίωμα να είναι η μόνη που πουλά αυτό το φάρμακο για 10 χρόνια. Μετά το πέρας των 10 χρόνων οποιαδήποτε εταιρεία μπορεί να διαθέσει στην αγορά σκεύασμα με την ίδια δραστική ουσία αλλά διαφορετικά έκδοχα ή φαρμακοτεχνική μορφή: αυτό είναι το γενόσημο. Πληροφοριακά, με νόμο Λοβέρδου, εδώ και αρκετό καιρό οι γιατροί δε συνταγογραφούν φάρμακα βάσει εμπορικής ονομασίας αλλά βάσει δραστικής ουσίας. «Δηλαδή, είναι κακό το γενόσημο;» θα ρωτήσει κάποιος. Η αλήθεια είναι πως οι απόψεις διίστανται. Υπάρχουν γενόσημα με πολύ αρνητικά αποτελέσματα χρήσης (νευρολογία), υπάρχουν και γενόσημα για AIDS και φυματίωση που έχουν σώσει ζωές στον τρίτο κόσμο. «Και πώς ξέρω αν το φάρμακο που παίρνω είναι αποτελεσματικό;» Για να πάρει ένα γενόσημο έγκριση από τον ΕΟΦ πρέπει να διενεργηθεί μελέτη βιοϊσοδυναμίας, δηλαδή πρέπει οι συγκεντρώσεις της δραστικής ουσίας που αποδίδονται στο αίμα να είναι παραπλήσιες των αντίστοιχων του αυθεντικού φαρμάκου. Αυτό αρκεί (γι’ αυτούς). Η μελέτη αποτελεσματικότητας, η μελέτη για τη θεραπευτική δράση κρίνεται μάλλον ως επουσιώδης από τον ΕΟΦ. Ωστόσο, το πραγματικό δίπολο δεν είναι “γενόσημο ή πρωτότυπο”. Η απάντηση βρίσκεται στην πατέντα, το τι συμφέροντα έρχεται να εξυπηρετήσει για να μεγιστοποιήσει το κέρδος μίας φαρμακοβιομηχανίας, και πολύ περισσότερο τι συμφέροντα έρχεται να εξυπηρετήσει για το ντόπιο κεφάλαιο ο υπουργός με αυτό το μέτρο.
    Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας, την τροπολογία για τα φάρμακα. Αρχικά, ούτε η ίδια η κυβέρνηση δεν μπορεί να καθορίσει το τελικά πόσα σκευάσματα αφορά η τροπολογία(για 12.000 κάνει λόγο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, για 6.000 ο υπουργός, για μόλις 100 ο ΕΟΦ). Να σημειώσουμε ότι πλέον ο ασφαλισμένος (ο εν Ελλάδι χτυπημένος οικονομικά από χίλιες πάντες ασφαλισμένος) καλείται να βάλει απ’ την τσέπη του το 25% της αξίας του συνταγογραφούμενου φαρμάκου. Καλό είναι επίσης να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι δε μιλάμε για μικρά ποσά, καθότι συνταγογραφούμενες είναι οι ασπιρίνες και τα αντιυπερτασικά, συνταγογραφούμενα, όμως, είναι και αντικαρκινικά και εν γένει φάρμακα αξίας χιλιάδων ευρώ. Κι άντε και μειώθηκε, το λοιπόν, η τιμή του γενοσήμου φαρμάκου. Γιατί παραπονιέται τόσος και τόσος κόσμος ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα φάρμακα στην αγορά, τη στιγμή που ο νόμος ορίζει ότι κάθε φάρμακο πρέπει να υπάρχει σε επαρκείς ποσότητες για να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού; Η απάντηση βρίσκεται στον ΕΟΦ. Η τιμή του φαρμάκου στην Ελλάδα είναι η φθηνότερη στην Ευρώπη. Αυτό αυτόματα καθιστά ιδιαίτερα συμφέρουσα τη μεταπώληση φαρμάκων από την Ελλάδα σε τρίτες χώρες, κατόπιν έκδοσης αντίστοιχου δελτίου από τον ΕΟΦ για συγκεκριμένα σκευάσματα. Και φτάνουμε, με αυτόν τον τρόπο, στο εξής θαυμάσιο: ασθενείς να γυρνάνε από φαρμακείο σε φαρμακείο αναζητώντας τα σκευάσματα που τους συνταγογραφήθηκαν, τη στιγμή που οι φαρμακαποθήκες και οι γηγενείς φαρμακοβιομηχανίες αυξάνουν τα κέρδη τους, εξάγοντας τα σκευάσματα αυτά στο εξωτερικό. Και μπορεί να έχουν υπάρξει κατά καιρούς ηρωικές εξαγγελίες των πολιτικών μας ταγών για ανάγκη πάταξης των παράλληλων εξαγωγών, αλλά, προφανώς με την ανοχή και πολλές φορές συμβολή τους, το πρόβλημα παραμένει.
    Πού καταλήγει, επομένως, ο ασφαλισμένος; Στην ταλαιπωρία στην αναζήτηση του συνταγογραφούμενου φαρμάκου από φαρμακείο σε φαρμακείο, η οποία ενδέχεται να αποβεί και άκαρπη. Στην ανάγκη, εφόσον δεν είναι διαθέσιμο το γενόσημο (για το οποίο καλύπτει από την τσέπη του μικρότερη συμμετοχή) ή να οδηγηθεί στη λύση του πρωτότυπου φαρμάκου, για το οποίο η επιβάρυνση είναι σαφώς υψηλότερη, ή σε σκευάσματα αμφιβόλου ποιότητας. Αμφιβόλου ποιότητας, λοιπόν, παροχές υγείας και άμεσος κίνδυνος για τον ασφαλισμένο, κέρδη για τις φαρμακαποθήκες αλλά και τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Φαρμακοβιομηχανίες όχι μόνο των πρωτοτύπων αλλά και των γενοσήμων φαρμάκων, που, όπως φαίνεται εμπλέκονται στη διαμόρφωση της βάρβαρης πολιτικής του υπουργείου Υγείας. Ένα υπουργείο το οποίο προφανώς επωφελείται από την κατάσταση που δημιουργείται, καθότι μειώνει τις φαρμακευτικές δαπάνες( δραματική μείωση στο 1% , κατά τις επιταγές της τρόικα, και, παράλληλα, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την κερδοφορία στο μεγάλο κεφάλαιο των φαρμακοβιομηχανιών γενοσήμων.
    Κέρδη για το κεφάλαιο - φαρμάκι για τον λαό. Αυτές είναι οι στοχεύσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συμφερόντων του κεφαλαίου που κρύβονται πίσω τους. Είναι τα ίδια συμφέροντα που κλείνουν τον ΕΟΠΥΥ ανοίγοντας το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της υγείας. Είναι η ίδια πολιτική που φέρνει την αναδιάρθρωση στο Πανεπιστήμιο, θα φέρει δίδακτρα και θα ανοίξει διάπλατα την πόρτα στις επιχειρήσεις, καταργώντας κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Είναι το ίδιο σύστημα που κατακρεουργεί καθημερινά τον εργαζόμενο λαό, με την ανεργία, την ελαστική ανασφάλιστη εργασία, με την εργοδοτική αυθαιρεσία. Είναι αυτό το σύστημα που κάθε μέρα προσπαθεί να καταστείλει κάθε αντιδρώσα φωνή, είτε με την νόμιμη κρατική βίαιη καταστολή (μόνο αυτή η βία επιτρέπεται, όπως μας θυμίζει ο στενός συνεργάτης του Σαμαρά Φαήλος Κρανιδιώτης), είτε με το παρακράτος και τα τσιράκια του, τη Χρυσή Αυγή και άλλα φασιστικά μορφώματα. Απέναντι σε αυτό το σύστημα πρέπει να παλέψουμε, μέσα από κάθε μικρό η μεγάλο αγώνα που θα ακολουθήσει, αγώνα που θα βάζει τις βάσεις για την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου, αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και αδικία,μια κοινωνία των αναγκών μας.

Αφίσα