Μπορούμε να μένουμε αδρανείς;

Συνέλευση..;Μπα,έχω διάβασμα..Δεν καταφέρνουμε τίποτα έτσι..Εκεί τσακώνονται μόνο, μεταξύ τους!

   Όλοι ασφαλώς, θυμόμαστε τη μέρα που γίναμε επίσημα φοιτητές της Φαρμακευτικής. Εκείνη τη μέρα όμως δεν αποκτήσαμε μόνο τη δυνατότητα να παρακολουθούμε μαθήματα και εργαστήρια και να διαβάζουμε, ώστε να πάρουμε το πτυχίο μας και στη συνέχεια να ασκήσουμε το επάγγελμά μας όπως εμείς θελήσουμε. Εκείνη τη μέρα αποκτήσαμε, επίσης, τη δυνατότητα να είμαστε μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου Φαρμακευτικής. Τι πάει να πει όμως το να είσαι ένα μέλος και πόσο μάλλον ένα ενεργό μέλος του Φοιτητικού σου συλλόγου ;
    Ας δούμε αρχικά τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος: είναι το συλλογικό όργανο με το οποίο οι φοιτητές διεκδικούν και υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους μέσω των αποφάσεων που λαμβάνουν μέσα από τα όργανα του συλλόγου. Τα όργανα αυτά όπως γνωρίζουμε είναι η Γενική Συνέλευση (που είναι και το ανώτερο όργανο του συλλόγου) και το Διοικητικό Συμβούλιο. Γιατί όμως η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο όργανο του συλλόγου και γιατί ως ΕΑΑΚ έχουμε την πάγια θέση «Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις» ; Γιατί είναι μία διαδικασία αμεσοδημοκρατική, οργανωμένη από τα κάτω. Είναι δηλαδή μία διαδικασία που δίνει τη δυνατότητα σε όλα τα μέλη του συλλόγου να τοποθετηθούν, να συζητήσουν, να πάρουν απόφαση να σχεδιάσουν τις δράσεις τους για το επόμενο διάστημα που αφορούν ζητήματα της σχολής τους, του Πανεπιστημίου και όλης της κοινωνίας, γενικότερα. Η απόφαση μίας Γενικής συνέλευσης είναι το πολιτικό εκείνο πλαίσιο που έχει ψηφιστεί από την πλειοψηφία των μελών του φοιτητικού συλλόγου που παρακολούθησαν τη διαδικασία. Η διαδικασία αυτή δεν έχει καμία σχέση με το Δ.Σ στο οποίο συμμετέχουν 7 «εκπρόσωποι» του Συλλόγου ανάλογα με τα αποτελέσματα στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές, στην ουσία οι 7 «πεφωτισμένοι» που αναλαμβάνουν να αντιπροσωπεύσουν έναν ολόκληρο Σύλλογο. Η Γενική Συνέλευση που θέλουμε,που θα μας οδηγήσει σε αποτελεσματική δράση του Συλλόγου, δεν είναι όργανο μόνο των φοιτητών που συμμετέχουν σε σχήματα ή παρατάξεις, δεν διεξάγονται μόνο σε κινηματικές περιόδους,είναι μαζικές και υπόθεση όλων μας.
    Είναι πραγματικό γεγονός το ότι ο σύλλογος μας έχει να συνεδριάσει περίπου δύο μήνες. Αυτό από τη μία μεριά οφείλεται στις λογικές οι οποίες τόσα χρόνια μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους καλλιεργούν τη λογική της διεκδίκησης δικαιωμάτων των φοιτητών μέσα από τα ρουσφέτια και τις διαπραγματεύσεις με καθηγητές και κυβερνήσεις και απονομιμοποιούν αγώνες ολόκληρων φοιτητικών συλλόγων και σωματείων εργαζομένων π.χ.με τη δικαιολογία των χαμένων εξεταστικών και χαμένων εξαμήνων. Από την άλλη τόσο η δυσμενής οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας πλέον των φοιτητών (αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης, της Ε.Ε, του κεφαλαίου που οδηγούν όλο και περισσότερο κόσμο στην εξαθλίωση) όσο και το όλο και πιο εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών μας, ωθούν όλο και περισσότερους από εμάς να απαξιώνουμε τα συλλογικά μας όργανα και να απέχουμε από αυτά.
    Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη αποχή από τις Γενικές Συνελεύσεις,η ακύρωση των συνεδριάσεών μας αυτόματα αναιρεί και τη σημασία του καθενός μας να είναι μέλος του φοιτητικού του συλλόγου. Γιατί η πραγματική σημασία ενός ενεργού μέλους του είναι να διεκδικεί τα δικαιώματα που του στερούνται, να υπερασπίζεται τα κεκτημένα που με αγώνες έχουν κατακτήσει οι προηγούμενες γενιές φοιτητών, να αγωνίζεται με το συνάδελφό του ενάντια στην εξαθλίωση που του επιβάλλουν. Και αν ακόμα δεν πιστεύουμε τη δύναμη του συλλογικού αγώνα ας αναλογιστούμε το ότι οι φοιτητές μέσα από αγωνιστικές Γενικές Συνελεύσεις μπόρεσαν από τη στιγμή που εδραιώθηκε η έννοια του συλλόγου μέχρι και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν να καταφέρουν από μικρές υλικές μέχρι μεγάλες κατακτήσεις.Οι φοιτητές τόσα χρόνια βρίσκονται σε κάθε αγώνα,πλάι στους εργαζόμενους,σε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη για την ανατροπή της συνολικής επίθεσης που εξαπολύει απέναντι στην κοινωνία η κυβέρνηση με τις ευλογίες της ΕΕ. Από το να διεκδικήσουν δηλαδή, αναλώσιμα, συγγράμματα που είχαν κοπεί, βιώσιμα προγράμματα εξαμήνου και εξεταστικής, δωρεάν σίτιση και στέγαση, μέχρι και να μπλοκάρουν αντιδραστικούς νόμους.Από την εποχή του Αρσένη και της Γιαννάκου,μέχρι της Διαμαντοπούλου και του Αρβανιτόπουλου οι προσπάθειές τους να διαλύσουν τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευσης μας βρήκαν απέναντί τους!
    Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτό το διάστημα στο οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν συνεδριάζουν, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην παιδεία, στην υγεία και στην κοινωνία γενικότερα δεν έχουν σταματήσει, τουναντίον.Εξακολουθούμε να βλέπουμε τα προβλήματα της διαθεσιμότητας των διοικητικών,και σε λίγο θα βλέπουμε τα αποτελέσματα των απολύσεών τους,και της..επαναπρόσληψής τους με ακόμη χειρότερες σχέσεις εργασίας.Η εξεταστική μας εκδικητικά μειώθηκε και ο Σύλλογός μας δεν είχε τοποθέτηση συνολικά πάνω σε αυτό.Στις εστίες πετούν έκω συναδέλφους μας και βάζουν κριτήριο σε ανέργους συμφοιτητές μας να μην μπορούν να σιτίζονται δωρεάν! Ο πρότυπος οργανισμός ΑΕΙ έρχεται να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στα Πανεπιστήμια σύμφωνος με τις κατευθύνσεις για επιβολή διδάκτρων σε προπτυχιακούς φοιτητές, την επιβολή κριτηρίων σε σίτιση και στέγαση, την καθιέρωση φοιτητικών δανείων. Επίσης ο οργανισμός αυτός προβλέπει την υποβάθμιση του γνωστικού αντικειμένου και τη διάσπασή του σε κύκλους σπουδών, καθώς και τη διαχείρηση των πόρων του Πανεπιστημίου από εταιρίες και ιδιώτες. Ταυτόχρονα στον τομέα της υγείας με το νέο νομοσχέδιο τίθενται σε διαθεσιμότητα μεγάλο μέρος του ιατρικού και διοικητικού προσωπικού των νοσοκομείων και προωθείται η πλήρης κατάργηση των δημόσιων δομών περίθαλψης και η μόνιμη εγκαθίδρυση των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων.
Για όλα αυτά λοιπόν που έρχονται να καταβαραθρώσουν ακόμα περισσότερο τον ήδη πληττόμενο λαό, θεωρούμε απαραίτητο ότι ο σύλλογος πρέπει να συνεδριάσει άμεσα. Είναι αναγκαίο να τοποθετηθεί και να αποφασίσει πάνω στο πως θα οργανωθεί και θα αντιπαλέψει την επίθεση που δέχεται από τη βάρβαρη αυτή πολιτική της εξαθλίωσης όπως κάνουν μέχρι και σήμερα οι γιατροί του Ε.Ο.Π.Π.Υ., όπως έκαναν το προηγούμενο διάστημα οι διοικητικοί υπάλληλοι, όπως έκαναν τόσα χρόνια οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι για να κατακτήσουν όλα αυτά που θέλουν τώρα να μας πάρουν πίσω η κυβέρνηση και οι ολοκληρωτικοί μηχανισμοί όπως αυτός της Ε.Ε.
Γιατί οι συλλογικοί αγώνες για την ανατροπή τους δεν είναι απλά ακόμα άλλη μία λύση, είναι η μόνη λύση.