Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Γιατί είναι έτσι η εξεταστική?

   Τη στιγμή που όλοι βρισκόμαστε κάπου μεταξύ αναγνωστηρίων και διαδρόμων- τρέχοντας να δώσουμε το ένα μάθημα μετά το άλλο σε μία άνευ προηγουμένου εκδικητική-ρεβανσιστική fast-track εξεταστική- ξεκλέβουμε λίγο χρόνο για να δώσουμε τη δική μας οπτική γύρω από αυτή την κατάσταση.
   Για εμάς σίγουρα υπάρχουν ευθύνες, μόνο που δεν εντοπίζονται σε καμία περίπτωση εκεί που κάποιοι "ορθοί αναγνώστες της πραγματικότητας" θέλουν να μας πουν! Γιατί στη δικιά μας πραγματικότητα, των 1700 διαθεσιμοτήτων των διοικητικών, των επικείμενων 180.000 διαγραφών φοιτητών, του ολοένα αυξανόμενου κόστους σπουδών, του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, οι ευθύνες βαραίνουν ακριβώς αυτούς τους "αντικειμενικούς".
   Είναι οι ίδιοι που έβαζαν πλάτη -και θα βάζουν πλάτη- στο να λήξει η απεργία των διοικητικών, στο να εμπεδωθεί πλήρως το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, στο να γίνουν οι 2βδόμαδες εξεταστικές ο κανόνας και όχι η εξαίρεση( και αποδείχθηκε περίτρανα το προηγούμενο διάστημα), στο να ακολουθείται στο ακέραιο η πολιτική της κυβέρνησης -όποια κι αν είναι αυτή- και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις επιταγές της στην εκπαίδευση. Μιλάμε προφανώς για μερίδα καθηγητών αλλά και συγκεκριμένων πολτικών δυνάμεων εντός του συλλόγου μας,που συνεχώς απαξιώνουν τις συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις (β΄. Γ.Σ. μελών ΔΕΠ και φοιτητών), λοιδορούν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν τους αγώνες μας, γιατί σε τελική ανάλυση έχουν συμφέρον από αυτό.
    Έχουν συμφέρον να αμαυρώνονται οι αγώνες στα μάτια των φοιτητών ώστε να υποβαθμίζονται οι συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις, και να εφαρμόζεται "αναίμακτα" η πολιτική τους.
    Για εμάς τίποτα δεν τελειώνει. Διεκδικούμε τον έλεγχο της φοιτητικής μας καθημερινότητας και όχι μόνο, διεκδικούμε κάθε μικρή και μεγάλη νίκη μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, με ζωτανούς φοιτητικούς συλλόγους!

Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς το φασισμό...

   Μόλις 70 χρόνια μετά την ήττα των ναζί στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, η ιστορία τείνει να επαναληφθεί "σα φάρσα". Κυβερνήσεις και ΕΕ προωθούν εδώ και χρόνια με τις πολιτικές τους την αναγέννηση του τέρατος στις χώρες της Ευρώπης για να διασφαλίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Είτε αυτό υλοποιείται με δολοφονίες μεταναστών και αγωνιστών στη σύγχρονη Ελλάδα, είτε με το πλήρως καθοδηγούμεν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΕΕ,Ρωσία,ΗΠΑ) πραξικόπημα στην Ουκρανία. Ο στόχος είναι ένας και απόλυτα σαφής: η φίμωση κάθε φωνής που μιλάει για ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης με πρωταγωνιστή τον κόσμο της εργασίας, η τρομοκράτηση του λαού που σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται για μόρφωση-δουλειά-δημοκρατία, Την ώρα που η δημοκρατία τους απαγορεύει πορείες εναντίον της ΕΕ λόγω του περιεχομένου τους και συλλαμβάνει αγωνιστές, γίνεται σαφές ότι ο φασισμός δεν τσακίζεται ούτε με νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, ούτε με επικλήσεις σε συνταγματικά τόξα, ούτε με διαφορετική διαχείριση της ίδιας πολιτικής, ούτε φυσικά με ανοργάνωτη-τυφλή βία ενάντια σε μερικούς φασίστες. Κράτος και φασίστες τσακίζονται μαζί στους δρόμους του αγώνα, ανατρέπονται από το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα ενάντια σε κάθε κυβέρνηση και ΕΕ, ενάντια στο ίδιο το σύστημα που γεννά το φασισμό και τον χρησιμοποιεί.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Με το φοιτητκό μας σύλλογο,για μικρές και μεγάλες νίκες!

  Πώς έχει η κατάσταση- πώς τη ζούμε εμείς? Αυτή τη στιγμή, αν κάτι διέπει τη φοιτητική μας καθημερινότητα είναι μία νηνεμία, είναι υπερεντατικοποιημένοι ρυθμοί σπουδών με εμάς να τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα και από εργαστήριο σε εργαστήριο,σε ένα σχήμα σπίτι-σχολή-εργαστήριο-διάβασμα-δουλειά-σπίτι. Η “ομαλότητα” όμως μόνο φαινομενική φαίνεται να είναι, καθώς ανακύπτουν συνεχώς νέα ζητήματα και προβλήματα, τα οποία, αντικειμενικά, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να μπορούμε να σπουδάσουμε, πρέπει να αντιπαλέψοyυμε.
  Μοιάζει παράλογο τη στιγμή που πολλοί από εμάς δουλέυουν, που η επίθεση στην κοινωνία και η βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ μας οδηγούν στην εξαθλίωση, να καλούμαστε να πληρώσουμε ολοένα και περισσσότερα για τις σπουδές μας.Μοιάζει παράλογο έως ύποπτο, δεδομένης της κατάστασης, να δίνονται εξωφρενικά ποσά από τον κρατικό προυπολογισμό όχι για να μειωθεί το κόστος σπουδών αλλά για να αγοραστεί πανάκριβος εξοπλισμός(στον οποίο στην πλειψηφία των περιπτώσεων δεν έχουμε καν πρόσβαση ως προπτυχιακοί) για τις σχολές. Αλλά όταν γνωρίζουμε ότι αυτά τα χρήματα είτε με τη μορφή προγραμμάτων πάνε σε μερίδα καθηγητών, είτε με τη μορφή κονδυλίων για τον εξοπλισμό των σπιν οφφ εταιριών, αναδεικνύεται ποιος στερεί, και αυτός δεν είναι άλλος παρά τα συγκεκριμένα συμφέροντα της αγοράς που θέλουν το πανεπιστήμιο να λειτουργεί γι’ αυτά.Φαίνεται επίσης πώς παράγεται η έρευνα σε αυτό το πανεπιστήμιο, και πώς η γνώση και η επιστήμη λειτουργούν όχι βάσει των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας, αλλά με μοναδικό γνώμονα το κέρδος.Και στο φόντο της κρίσης, που βαθαίνει όλο και περισσότερο, οι λίγοι θέλουν να μεγιστοποίησουν το κέρδος των λίγων, και οι πολλοί καλούνται να πληρώσουν την κρίση των λίγων. Αυτοί οι πολλοί είμαστε εμείς, το κόστος το πληρώνουμε εμείς, και όσο θα εμπεδώνεται η διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας( πετσόκομα μέριμνας, συγγράμματα που δε δίνονται, αναλώσιμα που αγοράζονται από φοιτητές, απολύσεις διοικητικών, κουτσουρεμένοι προυπολογισμοί) και όσο θα εντείνεται η επιχειρηματικοποίηση (οργανισμός ΑΕΙ, συμπύκνωση της αντιδραστικής εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης βάσει των κατευθύνσεων της ΕΕ, δίδακτρα, φοιτητικά δάνεια, εργολαβίες), τόσο θα φτάνουμε στο ζενίθ.
  Και τι κάνουμε-πώς πετυχαίνουμε νίκες; Η πολύ πρόσφατη εμπειρία, το μικρό "αγωνιστικό σκίρτημα" του 1ου έτους μέσω συνέλευσης έτους και η κινητοποίηση του Συλλόγου Οικοτρόφων στη ΦΕΠΑ, μας έδειξε το εξής: Υπάρχουν αντικειμενικά όρια στις παραστάσεις διαμαρτυρίας μίας μερίδας του συλλόγου για ένα ζήτημα που αφορά το σύλλογο συνολικότερα. Στη ΦΕΠΑ μέσα από Γενικές Συνελέυσεις και μαχητικές αποφάσεις, πολλοί συμφοιτητές μας που είχαν μείνει απ’έξω πήραν δωμάτια. Και πραγματικά, αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα. Και το πρόβλημα πρέπει να το αναγιγνώσκουμε, να συζητάμε επ’αυτού, και συλλογικά να αποφασίζουμε για το πώς όχι απλά θα το ξεπεράσουμε, αλλά πώς θα επιβάλλουμε τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ πρόταση, τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ανάγκες.
  ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΧΤΟΥΜΕ απειλές ούτε ατάκες τύπου: “αφού έχετε να πληρώσετε, είναι ανεπίτρεπτο να αρνείστε”. Αλλιώς δεχόμαστε δόγματα τύπου “δεν έχεις λεφτά-εξουσία-δύναμη? Ε, η ζωή είναι άδικη για σένα” ενώ παράλληλα “έχουν και τα τυχερά τους” αυτοί που μας στερούν ακόμα και τις πιο αυτονόητες κατακτήσεις γιατί απλά “προωθούν την επιχειρηματικότητα”. Σε αυτούς θα πούμε: “Ε, όχι! Εσύ ευθύνεσαι για αυτά, εσύ μου στερείς τα στοιχειώδη, και εγώ,ΕΜΕΙΣ, είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν, είμαστε αποφασισμένοι να νικήσουμε!”
Μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, ως μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου, να πάρουμε όσα μας ανήκουν!
Γιατί ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί, ή θα χάσει ο καθένας μόνος του!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7/3 ΣΤΗ 1 Μ.Μ. ΣΤΟ ΦΜ2

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Δε θα πληρώσουμε για τις σπουδές μας!



    Η χθεσινή κινητοποίηση στον αντιπρόεδρο της σχολής αλλά και όλη η κουβέντα που συνεχίστηκε μετά στους διαδρόμους της σχολής με άλλους καθηγητές δείχνει για ακόμα μια φορά τη θέση που έχουμε για εκείνους στο πανεπιστήμιο της κρίσης, των επιχειρήσεων, του κεφαλαίου . Τι στιγμή που το τμήμα μας «αποτελεί ένα από τα καλύτερα τμήματα φαρμακευτικής παγκοσμίως», με άρτια εξοπλισμένα εργαστήρια, με εργαστηριακό εξοπλισμό που αγοράζεται με κονδύλια πολλών εκατομμυρίων ευρώ, βλέπουμε το ίδιο το τμήμα να μας αποκλείει από την εκπαιδευτική διαδικασία. Τη στιγμή που spin-off εταιρείες χρησιμοποιούν τα εργαστήριά μας για την έρευνα και δημιουργία νέων προ’ι’όντων με μοναδικό σκοπό το κέρδος τους, εμείς βλέπουμε τη δυνατότητα να μπούμε σ’αυτά τα εργαστήρια ως ένα προνόμιο που όσο θα βαθαίνει η κρίση θα γίνεται προνόμιο όλο και λιγότερων. Τη στιγμή που εγκρίνονται κονδύλια πολλών εκατομμυρίων ευρώ για τον εξοπλισμό των εργαστηρίων της σχολής (εξοπλισμό που ως προπτυχιακοί δεν πλησιάζουμε ποτέ-πού χρησιμοποιούνται οεο?), οι φοιτητές του πρώτου έτους καλούνται να πληρώσουν πάνω από 50 ευρώ για τα απαραίτητα αναλώσιμα για τις εργαστηριακές ασκήσεις, διαφορετικά δε θα γίνουν δεκτοί στο εργαστήριο. Τα ίδια ισχύουν και για αρκετά συγγράμματα.
    Όπως φαίνεται όμως αυτό δεν απασχολεί και πολύ αρκετούς καθηγητές μας. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνουμε εμείς και με βάση αυτά που ακούσαμε. Απ’ ότι φαίνεται το δικαίωμα ΟΛΩΝ των φοιτητών στην εκπαιδευτική διαδικασία που όσο βαθαίνει η κρίση τόσο περισσότερο προνόμιο λιγότερων θα είναι, δεν είναι ζήτημα αρκετά σημαντικό για να συζητηθεί άμεσα από τους καθηγητές, πόσο μάλλον για να βρεθεί λύση γι’ αυτό. Το τμήμα ,μας είπανε, δεν διαθέτει χρήματα για να αγοράσει εργαστηριακό εξοπλισμό για τους πρωτοετείς φοιτητές και αν αυτοί δεν έχουν να πληρώσουν –ή δεν δέχονται να το κάνουν γιατί πολύ απλά δεν τους περισσεύουν- τότε … η ζωή είναι άδικη. Εξαιρετικά αλτρουιστική και γεμάτη «ακαδημαϊκό πνεύμα» τοποθέτηση, που αν μη τι άλλο δείχνει πώς αντιμετωπίζονται οι φοιτητές σε ένα πανεπιστήμιο που όσο περισσότερο εδραιώνεται, τόσο πιο ταξικό, αμείλικτο για όσους δε μπορούν να πληρώσουν γίνεται , σε αντίθεση πάντα με τις «ευεργέτιδες» εταιρίες, οι οποίες χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης.
    Για το φοιτητικό κίνημα, ήταν πάντα αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα στην μόρφωση ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση κάθε φοιτητή. Η δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν μας χαρίστηκε, κατακτήθηκε μέσα από τους αγώνες μας και δε σκοπεύουμε να το χαρίσουμε προς όφελος καμίας επιχείρησης, στον βωμό καμίας κρίσης τους. Παλεύουμε ο φοιτητικός μας σύλλογος να αποτελεί ασπίδα του κάθε ενός από εμάς, διεκδικούμε και παλεύουμε από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα… Υπερασπιζόμαστε και επιβάλουμε ως φοιτητικός σύλλογος ενιαία τις ανάγκες μας για δωρεάν σπουδές, σίτιση, στέγαση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο έτος της σχολής.
                                   Δεν κάνουμε βήμα πίσω!

Φοιτητικές εστίες- μια πονεμένη ιστορία..




    Η φοιτητική μέριμνα είναι ίσως από τα πρώτα κομμάτια του εκπαιδευτικού συστήματος που πλήττει ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και η συνολική πολιτική που κυβέρνηση – Ε.Ε – Δ.Ν.Τ εφαρμόζουν. Αυτή η πολιτική μόνο στόχο έχει να φορτώσει την κρίση τους στις πλάτες του κόσμου της εργασίας, διαλύοντας εργασιασκά δικαιώματα, τσακίζοντας κάθε ίχνος κράτους κοινωνικής πρόνοιας, ξεπουλώντας εν τέλει τον δημόσιο πλούτο και βασικά κοινωνικά αγαθά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Στο κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας, όπως και για κάθε μας ως τώρα κατάκτηση, ήταν οι κοινωνικοί και φοιτητικοί αγώνες της μεταπολίτευσης που διεκδίκησαν και πέτυχαν να μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά που προέρχονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Διάφορες κρατικές παροχές που συνοψίζονταν κάτω από τον γενικό τίτλο «φοιτητική μέριμνα», όπως οι εστίες, η δωρεάν σίτιση, τα δωρεάν συγγράμματα και οι εκπτώσεις στις μετακινήσεις (πάσο) κατοχύρωναν ουσιαστικά αυτό το δικαίωμα των κατώτερων τάξεων στη μόρφωση.
    Βέβαια, το τωρινό χτύπημα στη φοιτητική μέριμνα δεν είναι καινούργιο φρούτο της κρίση, αποτελεί συνέχεια όλων των προσπαθειών που στα πλαίσια της συνθήκης της Μπολόνια, έχουν γίνει με κατεύθυνση τη διαρκώς εντεινόμενη επιχειρηματικοποίηση της λειτουργίας του πανεπιστημίου. Πρώτος τους στόχος στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της παιδείας ήταν και είναι οι φοιτητικές εστίες, γιατί πραγματώνουν το αυτονόητο δικαίωμα στα παιδιά της εργατικής τάξης να σπουδάσουν με αξιοπρέπεια, καλύπτοντας τις ανάγκες τους για δημόσια και δωρεάν σίτιση και στέγαση και γιατί είναι ένας επικερδής χώρος επενδύσεων τόσο για κάποιον ιδιώτη όσο και για τα νέα Πανεπιστήμια Α.Ε. που ετοιμάζουν. Η κατάσταση που επικρατούσε στις εστίες μέχρι σήμερα ήταν πολύ προβληματική, με ασυντήρητα κτίρια, ελάχιστα δωμάτια συγκριτικά με τις πραγματικές ανάγκες, χρόνια υποστελέχωσης και αντικατάστασης του δημόσιου προσωπικού με ενοικιαζόμενο προσωπικό στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα των εργολάβων και προσπάθειες επιβολής ενοικίων και αντιδραστικών εσωτερικών κανονισμών.
Τώρα δε ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου θεσμοθετεί πλήρως την ιδιωτικοποίηση της φοιτητικής μέριμνας, καθώς προβλέπει τη δημιουργία ενός «ν.π.ι.δ. (νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου) που θα λειτουργεί με τη μορφή Α.Ε.» και θα διαχειρίζεται την περιουσία των ιδρυμάτων και το ποιες φοιτητικές παροχές θα δίνονται και με ποια κριτήρια, ενώ οι λέξεις «δωρεάν», «δημόσια», «σίτιση», «στέγαση» είναι απούσες. Επίσης, βάσει νόμου η διαχείριση των εστιών σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο περνά εξολοκλήρου στα αντίστοιχα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ενώ μέχρι πρότινος τις συνδιαχειρίζοτναν με το πρώην ΕΙΝ (Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας) – νυν ΙΝΕΔΙΒΙΜ (Ινστιτούτο Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης) και τα οικονομικά κονδύλια προέρχονταν κυρίως από κρατικές δαπάνες μέσω του ΕΙΝ. Αναγκάζουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να αναλάβουν όλα τα έξοδα των εστιών τη στιγμή που όχι μόνο δεν τους δίνουν επιπλέον κονδύλια γι αυτό το νέο έργο, αλλά τους μειώνουν στο ελάχιστο την κρατική χρηματοδότηση και επιλέγουν να τους κόψουν 70% στο περιβόητο κούρεμα του χρέους το Μάρτη του 2012.
    Τα άμεσα αποτελέσματα αυτών ήδη τα ζούμε. Ήδη περιορίστηκαν οι κάρτες σίτισης χιλιάδων φοιτητών, ήδη κόπηκαν χιλιάδες δωρεάν συγγράμματα απαραίτητα για τις σπουδές μας καθώς και υλικοτεχνικός εξοπλισμός εργαστηρίων, απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι, ενώ κάποια εστιατόρια και εστίες έκλεισαν! Επιπλέον, φοιτητές από πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα πλέον δεν έχουν ούτε καν το δικαίωμα υποβολής αίτησης εισδοχής σε κάποια εστία, όπως γινόταν παλαιότερα. Για παράδειγμα, στην Αθήνα όπου βάσει νόμου οι εστίες περνούν αποκλειστικά στη διαχείριση των πανεπιστήμιων, οι φοιτητές των έξι από τα εννέα πανεπιστήμια (Πάντειο, Γεωπονικό, Χαροκόπειο, ΤΕΙ Αθήνας, ΤΕΙ Πειραιά, ΠΑ.ΠΕΙ.) μένουν χωρίς εστία. Η εστία της ΦΕΑ και της ΦΕΕΜΠ μέχρι πριν την ψήφιση του νόμου στέγαζαν φοιτητές από όλες τις σχολές, ενώ τώρα επιτρέπεται να στεγάζουν φοιτητές μόνο από την ΑΣΟΟΕ και το ΕΜΠ αντίστοιχα. Επίσης, η ΑΣΟΕΕ επικαλούμενη οικονομική ανεπάρκεια έκλεισε την εστία στη Δροσοπούλου, η οποία σαν κτίριο επαναλειτούργησε λίγες μέρες μετά από ιδιώτη με ενοίκιο 200 € το μήνα, ενώ κάποιοι οικότροφοί της μεταφέρθηκαν στην εστία της ΦΕΑ - που κι αυτή πλέον πέρασε στη διοίκηση της ΑΣΟΟΕ - ενώ άλλοι έμειναν στο δρόμο ή στο ενοίκιο
     Κάποιες εστίες - εστιατόρια θα κλείσουν ή θα καταρρεύσουν καθώς πρόκειται για παλιά και ασυντήρητα κτίρια, ενώ όσες απομείνουν θα λειτουργούν κάτω από ένα νέο καθεστώς που καμία σχέση δεν θα έχει με το ρόλο της φοιτητικής μέριμνας να προσφέρει στα παιδιά της εργατικές τάξης τη δυνατότητα να σπουδάσουν. Αλλά θα αποτελεί ένα νέο πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις εντός και εκτός των πανεπιστημιακών τειχών και θα λειτουργεί εναρμονισμένα με την ιδιωτικοποίηση και την εντατικοποίηση των σπουδών μας συνολικότερα. Οι εστίες θα λειτουργούν με όρους αγοράς, με όρους κόστους-οφέλους, όπου τα κόστη θα μεταφέρονται σταδιακά στους φοιτητές και στις οικογένειές τους, μετατρέποντάς τες σε «ξενοδοχεία» για όσους μπορούν να καταβάλουν το απαιτούμενο ποσό. Έτσι, είναι πολύ πιθανό ιδιώτες να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τη λειτουργία τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ενοίκια, απουσία κάθε συνδικαλιστικής παρέμβασης κλπ).
Επιπλέον, ετοιμάζουν νέους εσωτερικούς κανονισμούς όπου πέρα από τα οικονομικά ανταποδοτικά κριτήρια εισάγονται και πολύ αυστηρά ακαδημαϊκά κριτήρια εισδοχής και παραμονής στις εστίες. Ενοίκια της τάξης των 80 ευρώ, αναλυτικές βαθμολογίες κάθε χρόνο, εκδιωγμός φοιτητών σε περιόδους διακοπών για να επινοικιαστούν τα δωμάτια σε τουρίστες, αλλά τώρα σκοπεύουν να επιβάλλουν αναβαθμισμένα τέτοια κριτήρια παντού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εστία της Καλαμαριάς στη Θεσ/νίκη, όπου το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας την ανέλαβε, αλλάζοντας εντελώς τον εσωτερικό κανονισμό. Ο καινούριος κανονισμός προβλέπει μέγιστο όριο διαμονής τα «ν» έτη σπουδών, επιτρέπει στους φοιτητές να παραμένουν για το πρώτο έτος μόνο και να κάνουν εκ νέου αίτηση τη νέα χρονιά, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείπουν το δωμάτιό τους το καλοκαίρι, κ.ά. Για να μπορέσουν δε να κάνουν αίτηση για παραμονή στην εστία θα πρέπει να έχουν περάσει το 60% των μαθημάτων του αντίστοιχου έτους, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση. Αυτό είχε φέτος σαν αποτέλεσμα να πεταχτούν στο δρόμο 11 οικότροφοι της εστίας, ενώ τελικά έμειναν άδεια 20 δωμάτια της ίδιας εστίας! Προτιμούν να μείνουν κενά δωμάτια, αρκεί να επιβάλλουν το νέο εσωτερικό κανονισμό «τιμωρώντας» αυτούς που δεν προσαρμόστηκαν και «παραδειγματίζοντας» τους υπόλοιπους. Ενώ, μετά από αντιδράσεις του φοιτητικού συλλόγου ο πρύτανης δήλωσε ότι «οι περιπτώσεις θα εξεταστούν ξεχωριστά και θα ληφθούν υπόψη τα κοινωνικά κριτήρια ώστε να παρακαμφθεί ο νόμος», προσπαθώντας να διασπάσει τα ενιαία συμφέροντα του συλλόγου και να διασπείρει ατομιστικές και απολογητικές αντιλήψεις.
    Ο εσωτερικός κανονισμός είναι, λοιπόν, εκείνο το έγγραφο που καθορίζει το πώς ο εκάστοτε διαχειριστής θέλει να λειτουργεί η εστία: κριτήρια εισδοχής και παραμονής, ενοίκια και εγγυήσεις, περιορισμοί στο χρονικό διάστημα παραμονής ακόμα και παραχώρηση δωματίων και ολόκληρων ορόφων για «φιλοξενίες» - ενοικιάσεις (6ος όροφος στην Α’ ΦΕΠΑ, 14ο κτήριο στη ΝΕΕΜΠ). Καταργεί στην πράξη το δικαίωμα στη δωρεάν στέγαση και μετατρέπει τον χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνάς από κοινωνικό δικαίωμα σε εμπορεύσιμη παροχή. Βέβαια, πολιτικά ενεργοί εστιακοί σύλλογοι, μέσα από συλλογικές και μαχητικές κινητοποιήσεις μέχρι και πολύμηνες καταλήψεις, έχουν καταφέρει να μπλοκάρουν πολλές πτυχές του, καταφέρνοντας κανένας φοιτητής να μην πληρώσει ούτε 1€ για τη παραμονή του στην εστία, να μην εφαρμοστεί το ν+2 όριο παραμονής και να μπλοκάρουν διάφορες επιχειρηματικές βλέψεις του πανεπιστήμιου και του ΕΙΝ μέσα στις εστίες.
    Το κράτος επιλέγει να αδιαφορεί για το γεγονός ότι οι υπάρχουσες εστίες έχουν σοβαρά προβλήματα συντήρησης και καλύπτουν ελάχιστους φοιτητές σε σύγκριση με το συνολικό αριθμό όσων έχουν πραγματικά ανάγκη (μόλις 3% των φοιτητών στεγάζονται σε εστίες πανελλαδικώς). Η ανέγερση νέων εστιών ώστε να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και η συντήρηση των υπαρχουσών δομών που έχουν τεράστια προβλήματα προφανώς δεν υπάρχουν στα σχέδιά του.
    Είναι ξεκάθαρο το σχέδιο της κυβέρνησης να καταργήσει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνας και να την παραχωρήσει εξ ολοκλήρου στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Γι αυτό απ’ εδώ και πέρα θα πρέπει να υπερασπιστούμε όσα δίκαια μας ανήκουν! Να ενδυναμώσουμε την πολιτική δράση του συλλόγου μας, με βάση τα δικά μας συμφέροντα και να συνδέσουμε τους αγώνες μας με τους υπόλοιπους φοιτητικούς και εστιακούς συλλόγους.
    Είναι πλέον κάτι παραπάνω από αναγκαίο να δοθεί άμεση και μαζική απάντηση από το φοιτητικό κίνημα στις αλλαγές που προωθούνται για να προσαρμοστεί η εκπαίδευση και οι εστίες στις ανάγκες της αγοράς. Εμείς θεωρούμε αναγκαία τη σύσταση ενός ενιαίου δημόσιου φορέα διαχείρισης για όλες τις εστίες ανεξάρτητα από τα πανεπιστήμια, που θα χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και που θα εξασφαλίζει εστία για όλους τους φοιτητές που το έχουν πραγματικά ανάγκη σύμφωνα με κοινωνικά – οικονομικά και όχι ανταποδοτικά κριτήρια. Δε βλέπουμε σαν λύση τα επιδόματα ενοικίου και τις ενοικιάσεις δωματίων σε ξενοδοχεία (παραμόνο έως ότου ανεγερθούν νέες εστίες και συντηρηθούν οι υπάρχουσες), αφού προωθούν τον ατομικό δρόμο, κρατούν τους φοιτητές έξω από τις συλλογικές διαδικασίες και άρα διεκδικήσεις και είναι δύσκολο να ελεγχθεί η διαδικασία και τα κριτήρια με την οποία αυτά θα δίνονται. Η λύση που προτείνουμε ως αποτελεσματικότερη, είναι τα χρήματα να διατίθενται για την κατασκευή νέων εστιών και τη διαμόρφωση υπαρχόντων κτιρίων της περιουσίας των πανεπιστημίων, τα οποία μένουν ανεκμετάλλευτα, σε εστίες και τη συντήρησή τους.

Σελίδες